Succes heeft een prijs die niemand je vertelt: isolatie.

Je klimt. Jaar na jaar. Offers die normaal worden. En dan sta je er. Aan de top.

Je vocabulaire is veranderd. Je praat over EBITDA, stakeholders, strategische pivots. Thuis gaat het over de wasmachine, schoolrapporten, gewone dingen die ineens onwerkelijk ver weg voelen.

Je specifieke kennis, waar je jaren voor hebt gestudeerd en geofferd, kun je met steeds minder mensen delen. Je partner ziet iemand die fysiek aanwezig is, maar mentaal op een ander continent opereert.

Het geleidelijke verlies, je hebt het niet altijd in de gaten... Je raakt het contact kwijt. Niet dramatisch.  Geleidelijk. Een vergeten verjaardag. Een gemist uitstapje omdat er een crisis is. Een emotioneel moment waar je "even niet bij kan" omdat je brein al drie stappen vooruit denkt.

Het thuisfront draagt de praktijk. Jij levert de zekerheid en de status. Maar intimiteit? Wederkerigheid? Gedeelde realiteit?

En dan ontmoet je iemand die hetzelfde klimaat kent. Die begrijpt wat het kost om verantwoordelijk te zijn voor honderden mensen. Die de druk herkent, de slapeloze nachten, de eindeloze afwegingen.

Voor het eerst in maanden voel je je gezien. Niet als functie. Als mens.

Het verlangen om niet langer alleen te staan is niet zwak. Het is zo menselijk.

Wat helpt?

Daal regelmatig af. Niet alleen fysiek naar huis, maar mentaal naar de realiteit. Zet je telefoon weg. Wees er. Echt.

Zoek wederkerigheid. Als je partner de praktijk draagt, draag jij emotionele beschikbaarheid. Als gelijkwaardige inzet.

Bouw bruggen. Vertaal je wereld. Neem je partner mee in wat je bezighoudt.

Succes zonder verbinding is een lege overwinning. Een kantoor met prachtig uitzicht en niemand om het mee te delen.

De vraag is niet of je aan de top wilt blijven. De vraag is: met wie sta je daar?

Want misschien is het niet de hoogte die eenzaam maakt, maar het vergeten om de brug naar elkaar nog te gebruiken.