Olympische helden
Vrijdag 1 maart was het 17 jaar geleden dat ik mijn neus dichtkneep om van een denkbeeldige, hoge springplank in het diepe te springen. Ik kwam boven in mijn praktijk voor integrale psychologie en begon wat een heel interessante tocht is geworden.
Interessant door het kleurrijke palet aan mensen dat ik in heel verschillende situaties mocht begeleiden. Van individuele coaching tot diepgaande teambuilding. Van leidinggevenden tot chauffeurs. Van de vergaderingen van raden van bestuur tot ondernemingsraden en vakbonden. Interessant door de variatie en door wat ik er van opstak. Ik zag hoe een overleg goed geleid wordt, maar ook hoe een gesprek finaal de mist in kan gaan. Altijd met ogen en oren wijd open om op te pikken hoe mensen met elkaar omgaan en per bedrijf een eigen code gebruiken compleet met hun eigen woordenboek vol afko’s (sorry, afkortingen).
Het is onvermijdelijk dat mijn 17 jaar niet alleen bestaan uit episodes vol hiep-hiep-hoera. Een jaar na de start brak een financiële crisis uit (wie kent Lehman Brothers nog?). Hoge golven en tegenwind. Ik was gewend steun te bieden, nu moest ik steun voor mijzelf organiseren. Dat lukte, en ineens zat de vaart er weer in. Dat was een mooie les in ‘nooit opgeven’. Een blijvende les ook want zo sta ik in het leven: lukt iets niet, dan heb ik nog niet goed gezocht. Echt, voor alles bestaat altijd een oplossing.
Die instelling had ik ook privé hard nodig. Mijn ouders werden ziek en ikzelf ook waardoor ik de praktijk een tijd moest sluiten. De corona-pandemie was een volgende test. Maar ook die heb ik overleefd, onder meer door online te coachen. Een volslagen nieuwigheid die tot dan volstrekt uit den boze was. Ondertussen was er altijd weer de positieve energie die ontstaat als ik in gesprek ben met cliënten. Kanjers voor wie ik een olympisch podium zou willen bouwen. Helden die bereid zijn om in de spiegel te komen kijken en te veranderen.
Durf te veranderen is de les en dat goede voorbeeld volg ik ook nu weer. Ik heb geleerd dat een sessie per twee weken niet meer zo goed werkt. Te vaak merkte ik dat ondanks alle goede wil en inzet in die twee weken tussen sessies de oude patronen gebruik maken van de drukte van alle dag en de macht terug pakken. De vraag ‘hoe kan dat beter?’ heeft mij een tijdje bezig gehouden. Mijn oplossing is een nieuwe weg: om in zwem-termen te blijven: ik neem je mee de diepte in. Een hele ochtend, een hele dag of zelfs twee hele dagen. De eerste ervaringen zijn Olympisch.
